Chwile spokoju i samotności.

Cisza, z dala od ekranów i rozpraszaczy.

Czas na modlitwę, czytanie Pisma Świętego i spokojną kontemplację.

W takich momentach często czują:

Jasność umysłu, której wcześniej im brakowało.

Odpowiedzi na ich obawy.

Spokój, którego nie znajdą nigdzie indziej.

Duchowo ciszę tę postrzega się jako przestrzeń, w której Bóg szepcze do ich serc.

Ich pociąg do samotności nie jest odosobnieniem, ale wezwaniem do głębszej komunii z Nim.

4. Odrzucenie i niezrozumienie przez całe życie

Jednym z najtrudniejszych wyzwań jest cykl odrzucenia:

Odczuwanie odmienności w rodzinie.

Nigdy nie odnalezienie swojego miejsca w grupie społecznej, ani nawet we wspólnocie religijnej.

Doświadczanie zdrady, fałszywych oskarżeń lub porzucenia. Wiele kobiet, które czują powołanie duchowe, mówi, że zawsze czuły, że „nie pasują”.

Często prowadzi to do zamieszania i głębokiego obniżenia poczucia własnej wartości.

Jednak z duchowego punktu widzenia odrzucenie może mieć inny cel:

Być może Bóg chroni ich przed niezdrowymi przywiązaniami, aby nauczyli się bardziej polegać na Nim niż na ludzkiej aprobacie.

Odrzucenie nie jest przekleństwem, ale bolesnym przygotowaniem.

ciąg dalszy na następnej stronie